ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΛΙΝΔΙΟΣ 600 -530 π.Χ.

Ο Κλεόβουλος o Ρόδιος (600–530 π.Χ.), ήταν σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τύραννος της Λίνδου στη Ρόδο κι ένας από τους επτά σοφούς. Ονομάζεται και «Κλεόβουλος ο Λίνδιος» διότι ως γνωστόν η Ρόδος στα παλιά χρόνια ήταν χωρισμένη στις τρεις αρχαίες πόλεις: Λίνδος, Κάμειρος και Ιάλυσος των οποίων μέρη διασώζονται μέχρι και σήμερα. Κατά την επικρατέστερη άποψη ο σοφός είχε Δωρική προέλευση, ο ίδιος δε, έλεγε πως έλκει την καταγωγή του απευθείας από τον Ηρακλή. Έζησε την ίδια εποχή με το Σόλωνα, γεγονός που το επιβεβαιώνει μία επιστολή του που διασώθηκε και απευθύνεται στον Αθηναίο νομοθέτη.

Ιστορικές πληροφορίες για την Ρόδο

Αυτές οι πληροφορίες είναι για την ενημέρωση όλων Αποδήμων αδελφών μας διότι οι άλλοι Έλληνες τα γνωρίζουν. Στην αρχαιότητα τα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν γνωστά το καθένα με το όνομά τους και όχι ως σύνολο. Οι πληροφορίες μας για την προϊστορική περίοδο της ιστορίας τους είναι ελάχιστες. Γνωρίζουμε όμως θετικά ότι στην Δ' π.Χ. χιλιετία υπήρχαν ήδη εκεί κάτοικοι (Τελχίνες και Κάρες). Οι μινωικοί Κρητικοί ίδρυσαν εμπορικούς σταθμούς στη Ρόδο, ενώ στα μυκηναϊκά χρόνια (μετά το 1400 π.Χ.) έφτασαν οι πρώτοι Έλληνες άποικοι (Αχαιοί από την Πελοπόννησο). Αργότερα ήρθαν και Δωριείς με επικεφαλής τον Αλθαιμένη, εγγονό του βασιλιά του Άργους Τημένου. Ειδικά η Λέρος και η Πάτμος αποικίστηκαν από Ίωνες της Μιλήτου.

Πολυάριθμα ροδιακά αγγεία των γεωμετρικών και αρχαϊκών χρόνων βρέθηκαν στη Μ. Ασία, στη Ρωσία, στην Αίγυπτο και στην Ιταλία και αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες για την ακμή του ροδιακού εμπορίου. Μεγάλη εξάλλου είναι η συμβολή των Ροδίων και των Κώων στον αποικισμό της Μ. Ασίας και της Σικελίας: ίδρυσαν τη Φάσηλη και τους Σόλους (στη Μ. Ασία) και τον Ακράγαντα, την Καμάρινα και τη Γέλα (στη Σικελία).

Το πολίτευμα στα νησιά ήταν δημοκρατικό, εκτός από τη Ρόδο, τη Λίνδο, την Κάμιρο και την Ιαλυσό, όπου διατηρήθηκε το μοναρχικό έως τον ΣΤ' π.Χ. αιώνα. (Τύραννος της Λίνδου ήταν και ο σοφός Κλεόβουλος ο Ρόδιος). Οι τρεις μεγάλες πόλεις τής Ρόδου (Ρόδας, Λίνδος, Κάμιρος) ίδρυσαν με την Κω, την Κνίδο και την Αλικαρνασσό συμμαχικό οργανισμό γνωστό ως Δωρική Εξάπολη (ΣΤ’ π.Χ. αιώνας). Oι Δωδεκανήσιοι υποτάχτηκαν στους Πέρσες, αλλά τους απελευθέρωσε ο αθηναϊκός στόλος και από τότε εντάχτηκαν στην αθηναϊκή συμμαχία. Στη συμμαχία αυτή οι Δωδεκανήσιοι έμειναν πιστοί και κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και μόνο λίγο πριν από το τέλος του αποχώρησαν από τη συμμαχία.

Στο τέλος του Ε' π.Χ. αιώνα η Ρόδος, με ενωμένες τις τρεις πόλεις της σε ένα ισχυρό κράτος, έγινε μεγάλη ναυτική δύναμη. Το ναυτικό της μάλιστα δίκαιο αναγνωρίστηκε στο πανελλήνιο ως το μόνο που ίσχυε στην εποχή του.

Τον Δ' αιώνα γνώρισε μεγάλη ακμή και η Κω με την Ιατρική Σχολή του Ιπποκράτη.

Όταν μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου άρχισαν οι πόλεμοι μεταξύ των διαδόχων του, η Ρόδος διατήρησε την ουδετερότητά της και κατόρθωσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την πολιορκία του Δημητρίου του Πολιορκητή (305 - 304 π.Χ.). Στην περίοδο αυτή η Ρόδος αναπτύχθηκε σε σπουδαίο καλλιτεχνικό κέντρο με ονομαστές σχολές πλαστικής.

Στην εποχή της Ρωμαιοκρατίας ήταν τόση η φήμη της Ρόδου και της Κω ως πνευματικών κέντρων, ώστε πολλοί Ρωμαίοι πήγαιναν εκεί για ανώτερη μόρφωση.

Όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία χωρίστηκε σε ανατολική και σε δυτική, τα Δωδεκάνησα αποτέλεσαν τμήμα του ανατολικού κράτους. Γνώρισαν τότε αλλεπάλληλες επιδρομές Περσών, Αράβων, Βενετσιάνων, Γενοβέζων, Σταυροφόρων και Τούρκων. Το 1309 τα κατέλαβαν οι Ιωαννίτες Ιππότες (ιππότες της Ρόδου) και τελικά οι Τούρκοι (1552).

Όταν άρχισε η Επανάσταση του 1821, τα Δωδεκάνησα αγωνίστηκαν ως τμήμα της ενιαίας ελληνικής πατρίδας και γνώρισαν πολλές καταστροφές (Κάσας). Η λήξη του αγώνα βρήκε τα Δωδεκάνησα ελεύθερα, αλλά τελικά δόθηκαν στην Τουρκία ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση της Εύβοιας στην Ελλάδα.

Το 1912 η Ιταλία κατέλαβε τα νησιά. Με τη συνθήκη όμως των Σεβρών υποχρεώθηκε να τα επιστρέψει στην Ελλάδα. H Ιταλία αθέτησε την υπογραφή της και προσπάθησε να κάμψει το εθνικό φρόνημα των κατοίκων με σκληρά μέτρα. Μάταια όμως.

Το 1946 οι νικητές του Β’ Παγκόσμιου πολέμου αποφάσισαν την ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Η απόφαση επικυρώθηκε το Φεβρουάριο του 1947 στο Παρίσι με ιδιαίτερη συνθήκη. Στις 7 Μαρτίου 1948 η ένωση των νησιών με τη μητέρα Ελλάδα έγινε πραγματικότητα δικαιώνοντας έτσι τις εθνικές προσδοκίες και τους ηρωικούς αγώνες των κατοίκων τους.

Αφού ενημερωθήκαμε για τα πιο πάνω συνεχίζουμε με τον Κλεόβουλο τον Ρόδιος. Ο Κλεόβουλος ξεχώριζε για τη δύναμη και την ομορφιά του. Είχε ταξιδέψει πολύ και είχε γνωρίσει την αιγυπτιακή φιλοσοφία. Η Λίνδος κατά την εποχή του Κλεόβουλου, γνώρισε τεράστια πολιτιστική ακμή κι έγινε κέντρο των τεχνών και του πολιτισμού. Ο Κλεόβουλος ήταν αυτός που αναβίωσε την λατρεία της Λίνδιας Αθηνάς κι έχτισε έναν θαυμάσιο ναό, στον χώρο του παλιού ναού της Αθηνάς, ο οποίος χρονολογείται από την Μυκηναϊκή περίοδο.

Από τα έμμετρα αινίγματα για τα οποία φημίζεται ο Κλεόβουλος δε διασώθηκε παρά μόνο το ακόλουθο, η λύση του οποίου είναι το έτος, οι μήνες και οι μέρες: «ένας ο πατέρας και τα παιδιά του δώδεκα. Καθένα από τα παιδιά έχει δυο φορές τριάντα θυγατέρες που έχουν όψη διαφορετική. Άλλες είναι άσπρες κι άλλες μαύρες κι ακόμη όλες είναι αθάνατες κι όλες πεθαίνουν».

Πέθανε στη Λίνδο, σε ηλικία 70 ετών, και στο μνήμα του επάνω οι Ρόδιοι, χάραξαν το επίγραμμα: «Άνδρα σοφόν Κλεόβουλον αποφθίμενον καταπένθει ηδε πατρίς Λίνδος, πόντω αγαλλόμενην», που σημαίνει: «Τον σοφό Κλεόβουλο κλαίει αυτή εδώ η πατρίδα του, η Λίνδος, η από τη γύρω θάλασσά της λαμπρυνόμενη». Μεταξύ των άλλων ο Κλεόβουλος έγραψε – κατά τη σχετική παράδοση – και 3.000 γρίφους (αινίγματα), καθώς και πλήθος επιγράμματα.

Στον Κλεόβουλο αποδίδεται και το επιτύμβιο επίγραμμα που είναι γραμμένο στον τάφο του βασιλιά των Φρυγών, Μίδα.